Zoals de naam al duidelijk maakt, wordt het hart van de lessen gevormd door een serie Bijbelstudies (lessen in schematische vorm) van dr. C.I. Scofield (1843-1921). Daarnaast is er een ruime selectie aanvullende artikelen beschikbaar gesteld zodat gesproken kan worden van een systematische Bijbel-opleiding welke geworteld is in de ‘klassieke’ Evangelische traditie.
Dr. Cyrus I. Scofield (1843 – 1921, foto rechts) was een Amerikaanse jurist en bijbelonderwijzer. De meeste mensen kennen hem, voorzover men hem in Nederland kent, van de Scofield Bijbelcursus (een uitgave van de Stg. Het Morgenrood welke al geruime tijd niet meer in druk is) en de “Scofield Reference Bible”, een Bijbel met kanttekeningen waarvan in de loop der jaren over de hele wereld meer dan 10 miljoen exemplaren zijn verkocht en welke nog steeds wordt uitgegeven.
Dit onderdeel heet de “Scofield cursus”. Dit betekent niet dat wij in alles dr. Scofield blind navolgen maar wel dat wij hetgeen hij onderwezen heeft middels zijn bijbelcursussen en de Reference Bible een ‘warm hart toedragen’. De cursus is daarom naar hem vernoemd aangezien er veel van zijn onderwijs in is verwerkt.
Levensloop Dr. C.I. Scofield
Scofield is een bekende Bijbelonderwijzer geworden, maar leidde vóór hij tot geloof kwam een bewogen en problematisch leven.
Jeugd
Scofield werd geboren in Lenawee County, Michigan, in een groot gezin. Zijn vader had een boerderij en werktte tevens als timmerman. Zijn moeder overleed jong, enige tijd na zijn geboorte. Zijn vader hertrouwde en hij werd door zijn stiefmoeder opgevoed. Hij volgde privé onderwijs.
Op 18 jarige leeftijd nam hij dienst in het leger en diende in de Amerikaanse Burgeroorlog onder General Lee (van 1861-1865). Hij ontving voor zijn bewezen diensten en moed het “Confederate Cross of Honor”.
Na de oorlog studeerde hij rechten in St. Louis, Missouri. Hij woonde op dat moment bij één van zijn zusters die met een welgestelde ondernemer was gehuwd. Daar ontmoette hij zijn eerste vrouw, Loentine Cerre, en trouwde met haar in 1866. Het huwelijk werd niet kerkelijk ingezegend ondanks het feit dat zijn vrouw Katholiek was. Wel werden hun kinderen gedoopt in de Katholieke kerk. Er werden drie kinderen geboren, twee dochters en één zoon. Zijn zoontje overleed op 2-jarige leeftijd.
Na zijn afstuderen verhuisde hij naar Topeka, in Kansas, waar hij als jurist ging werken (1869-1882) in de praktijk van een andere zwager. Scofield was daar ook politiek actief en was één jaar lid van de “Kansas House of Representatives”. Niets stond Scofield in de weg om een glansrijke carriëre tegemoet te gaan in de advocatuur en politiek. Hij was een graag geziene persoon in de elitaire kringen geworden, had -mede door de hulp van de familie- een goede opleiding en een uitstekende baan.
Tijdens zijn jaren als jurist kreeg Scofield echter (persoonlijke) problemen en hij begon steeds meer te drinken. In zijn jeugd dronk hij niet, maar in de ‘betere kringen’ leerde hij de drank kennen en begon steeds méér te drinken. Hij raakte tevens in de schulden wat er uiteindelijk toe leidde dat hij zijn baan kwijt raakte en zelfs korte tijd in de gevangenis terecht kwam op beschuldiging van “valsheid in geschrifte” (in 1879). Deze aanklacht tegen Scofield heeft men echter moeten laten vallen (rechtbankverslag gepubliceerd in “the Republican”, 7 november 1879).
Bekering
In de gevangenis kwam Scofield (volgens de meeste bronnen) voor het eerst in aanraking met het Evangelie. Nadat hij uit de gevangenis kwam probeerde hij zijn oude leven als jurist weer op te pakken maar begon helaas ook weer te drinken. Scofield bezocht in die tijd een een bevriende jurist (Thomas S. McPheeters) op zijn kantoor. McPheeters legde hem het Evangelie op indringende wijze uit en Scofield bekeerde zich op die dag, op 36-jarige leeftijd. Vanaf dat moment veranderde zijn leven radicaal! Na zijn bekering werd hij lid van de gemeente waartoe ook McPheeters behoorde. De predikant van deze gemeente, Ds. James H. Brookes, was een vriend van J.N. Darby en Scofield werd Brookes’ leerling. In 1883 werd Scofield aangesteld als predikant in een zelfstandige (vrije) gemeente in Dallas, Texas.
Zijn alcoholisme was aanleiding tot de echtscheiding tussen hem en zijn (eerste) vrouw. Deze echtscheiding werd pas vier jaar nadat zij ‘van tafel en bed’ gescheiden waren, en geruime tijd na zijn bekering, uitgesproken. De rechtbank oordeelde dat zijn vrouw hem indertijd op goede grond had verlaten. Dat hij inmiddels, vier jaar later, een veranderd man was geworden deed voor zijn (katholieke) vrouw, en de rechtbank, niet ter zake; zij beschouwden het huwelijk als niet meer geldig.
Geruime tijd nadat zijn eerste vrouw en Scofield uit elkaar waren gegaan leerde hij een andere vrouw, Hettie Van Wark, kennen waar hij graag mee wilde trouwen. Maar, hij vroeg zich af of dit Bijbels verantwoord was, hij was immers een gescheiden man? Zeker in die tijd een ‘gewichtige’ zaak! Hij consulteerde daarom, schriftelijk, meer dan 100 verschillende voorgangers en predikanten. Ruim 2/3e van hen was van mening dat hij vrij was om te huwen (op grond van 1 Kor. 7:12-15). Hij huwde met haar en uit het huwelijk (gesloten op 11 maart 1884) werd één kind, Noël, geboren (22 december 1888). Zijn 2e vrouw heeft hem tot zijn dood bijgestaan in het werk en was voor hem een grote steun en toeverlaat.
Predikant
Van 1882 tot 1902, laatstelijk bij de Moody Church in Northfield, diende Scofield als predikant in diverse gemeenten. Scofield gaf in die tijd een schriftelijke bijbelcursus uit en na die cursus ontwikkelde hij het werk waardoor de meeste mensen hem kennen: de Scofield Reference Bible.
Zijn eerste gemeente telde slechts 12 leden! Hij arriveerde op een zaterdag in Dallas. De dag na aankomst predikte de -onervaren- Scofield ‘s ochtends én ‘s avonds. Bij zijn avondprediking bekeerden zich twee mensen en velen zouden volgen. Hij organiseerde huissamenkomsten, structureerde de gemeente en werd in 1883 in full-time dienst genomen door de gemeente. De gemeente groeide snel, zeker nadat Scofield in samenwerking met Moody en Sankey evangelisatiebijeenkomsten organiseerde.
In 1885 zond de gemeente de eerste full-time evangelist uit naar India en in 1889 was het noodzakelijk een nieuwe kerk te laten bouwen met maar liefst 600 zitplaatsen. Tevens werd een 2e gemeente gesticht. In 1896 telde de kerk inmiddels 812 volwassen leden. Scofield was van mening dat hij op dat moment een beroep elders kon accepteren en werd predikant bij de ‘Moody Church’.
Op zijn 59e stopte hij als actieve predikant (maar werd door zijn gemeente nog wel onderhouden zodat zijn arbeid door kon gaan) omdat hij steeds vaker in binnen- en buitenland werd gevraagd voor spreekbeurten en vanwege zijn werk aan de Reference Bible (waaraan hij voornamelijk werkte tijdens reizen door Europa, waar hij ook de uitgever voor de Bijbel, Oxford, vond). De eerste versie hiervan werd voltooid in 1907.
Twee jaar na Scofield’s overlijden werd de kerk (officiële naam van deze kerk was de “Trinitarian Congregational Church” maar omdat het tevens de gemeente was waar Moody toe behoorde werd deze in de volksmond de ‘Moody Church’ genoemd) uit eerbetoon aan Scofield een nieuwe naam gegeven: Scofield Memorial Church.
Tijdens zijn emiraat, tot slot, raakte Scofield in 1915 nog betrokken bij de stichting van een nieuwe kerk, de “Community Church” in Douglaston, Queens, NY. Tot aan zijn dood bleef hij daar zeer regelmatig prediken.
Central American Mission
Scofield was niet alleen actief als predikant en bijbelleraar. Ook was hij de stichter van de “Central American Mission”, een zendingsorganisatie waarvan hij bijna 30 jaar lang de voorzitter was. De CAM bestaat tot op de dag van vandaag nog en richt zich met name op de Spaans sprekenden. De CAM-zendelingen zijn actief in negen landen in Centraal Amerika.
Scofield Reference Bible
Scofield begon dus pas op late leeftijd met zijn “Reference Bible”. Hij kwam op het idee van een dergelijke “annotatie-Bijbel” of “Bijbel met kanttekeningen” toen hij een keer een broeder zag die gedeelten in zijn Bijbel onderstreepte en er verwijzingen in schreef.
Met name door Scofield’s Reference Bible heeft het dispensationalisme (de “bedelingenleer”) brede invloed en erkenning gekregen in de Amerikaanse, evangelische, beweging. Dat hij -als voormalig jurist- dit theologische systeem zo goed begreep en kon vertalen naar de ‘gewone man’ is niet verwonderlijk. Ook de Scofield Reference Bible onderwijst onder meer het dispensationalisme, waarvan Darby (ten onrechte overigens) over het algemeen als grondlegger wordt beschouwd. Andere, bekende, redacteuren van deze “Bijbel met kanttekeningen” zijn Ds. James M. Gray (die meer dan 43 jaar betrokken was bij het Moody Bible Institute als leraar, decaan en directeur en tevens auteur van 25 boeken), Ds. W.G. Moorehead, Ds. William L. Pettingill (zie verder) en Ds. A.C. Gaebelein.
Gaebelein, een geemigreerde Duitser die vloeiend Jiddisch sprak, was tevens een geliefd prediker die veel Joden tot geloof in de Messias bracht. De revisie van de Scofield Bible, “Editie 1917″, is voornamelijk toe te schrijven aan Gaebelein. Deze editie is nog steeds in druk alsmede een latere revisie, gedaan in de jaren ’60. Deze laatste, om commerciële redenen uitgebrachte revisie, wordt echter minder hoog aangslagen omdat de revisitoren weinig op hadden (!) met het gedachtegoed van Scofield en Gaebelein en grote delen van de originele commentaren hebben verwijderd of vervangen met eigen commentaren.
Eén van de ‘zwaarste’en veel gehoorde kritiekpunten op de Reference Bible was (en is) dat het geen “wetenschappelijk verantwoord” werk zou zijn. Dit argument kan eenvoudig worden weerlegd door te wijzen op de uitgever: Oxford University Press. Deze academische uitgeverij stelt als eis aan een uitgave dat deze unaniem geaccordeerd moet zijn door 20 Universiteits-presidenten. Deze goedkeuring is verleend aan de Reference Bible waarmee ook de “academische waarde” van dit werk van Scofield (en de andere redacteuren) boven alle twijfel verheven is.
Bijbelscholen
New York School of the Bible
Vanuit zijn huis in New York startte Scofield rond 1909 samen met zijn vrouw de “New York School of the Bible”. Deze Bijbelschool was de administratieve organisatie ten behoeve van de “correspondentie-cursus” en de organisatie van diverse conferenties.
Philadelphia School of the Bible
In 1914 stichtte Scofield de “Philadelphia School of the Bible”, later bekend als de “Philadelphia Biblical University”.
Zijn vrouw assisteerde hem hierbij (wederom) als corrector, administratieve ondersteuning e.d. Hij werd daarbij tevens geholpen door L.S. Chafer en William Pettingill. Chafer, een jonge evangelist en predikant, was bevriend geraakt met Scofield en de beide mannen zijn dit tot aan Scofield’s dood gebleven. De invloed van Scofield op zijn leven wordt duidelijk wanneer we weten dat hij aan Scofield’s zoon, Noel, eens schreef dat “Scofield als een tweede vader voor mij was”.
Scofield was directeur van de school, Pettingill had de dagelijkse leiding. Chafer was, later, tevens de oprichter en eerste president van het Dallas Theological Seminary, een wereldberoemde Bijbelschool.
Moody Bible Institute
De “Reference Bible” was, zoals gezegd, niet het eerste werk van Scofield. In 1890 publiceerde Scofield de eerdergenoemde schriftelijke bijbelcursus: de “Scofield Correspondence Course”, een schriftelijke bijbelschool-opleiding. Daarvoor, in 1888, publiceerde hij een tiendelige serie studies onder de titel “Rightly Dividing the Word of Truth”.
De schriftelijke Bijbelcursus werd een belangrijk onderdeel van het ‘Moody Bible Institute’, een gerenommeerde Bijbelschool waar in de loop der jaren meer dan 100.000 mensen zijn afgestudeerd. Scofield was een tijd directeur van de voorloper van dit instituut.
Van Moody, een groot evangelist, is bekend dat hij de uitlegging van dr. Scofield onderschreef en zelf ook (fragmentarisch) het dispensationalisme onderwees. Moody was echter géén “systeemdenker” en meer gericht op evangelisatie in plaats van systematische theologie c.q. onderwijs. De belangrijkste reden dan ook dat hij ondermeer Scofield in zijn eigen Bijbelschool een belangrijke rol toekende. De schriftelijke bijbelcursus van Scofield is overigens nog steeds te volgen via het Moody Bible Institute.
De cursus was ook in Nederland bekend en is op deze website voor een deel in de lesstof verwerkt.
Systematische theologie
Het systematische theologische denken en onderwijs van Scofield en zijn talent om te onderwijzen aan een brede kring heeft, net als het werk van Darby, grote invloed gehad in de Evangelische beweging, vooral in Nederland.
Het werk van Darby echter had zonder Scofield en Gaebelein nauwelijks invloed (gehad) aangezien de “darbisten” -een lelijke bijnaam, overigens- zich in een eigen stroming, de vergadering van gelovigen, hebben verenigd en Scofield juist de verschillende stromingen oversteeg.
Het was wél het werk, door God’s hand en door Zijn Geest geïnspireerd, van Darby dat, verder ‘gepopulariseerd’ door Scofield, er voor gezorgd heeft dat generaties lang er een gezonde, Bijbelse, leer is gepredikt binnen veel kerken en gemeenten.
In Nederland is het dispensationalisme met name door Jb. Klein Haneveld’s werk (de “Morgenrood Bijbelcursus”, een bewerking van Scofield’s Correspondence Course) bekend geworden maar ook door de boeken van auteurs als Hal Lindsey en Tim LaHaye die zich in hun boeken baseren op (een sterk gepopulariseerde variant van) het dispensatonalisme.
Het Zoeklicht (Joh. de Heer) heeft tevens boeken uitgegeven van de hand van Gaebelein. Scofield’s onderwijs wordt door sommigen tevens gezien als dé reden dat de Engelse en met name de Amerikaanse regering indertijd de Joden krachtig steunden in hun streven naar (her)oprichting van de staat Israël.
Binnen de Republikeinse partij bevonden zich indertijd veel dispensationalistische Christenen en het dispensationalisme kent aan Israël een grote plaats toe in haar theologie. Dit in tegenstelling tot de Reformatorische theologen die indertijd (en nog vaak) leerden, net als de RK theologie, dat Israël had “afgedaan”. Het volk Israël telde bij hen niet meer, de kerk was in haar plaats getreden.
Ook heden is er nog een sterke “evangelische vleugel” binnen de Republiekijnse partij en een sterke “pro-Israël” houding te bespeuren binnen de Amerikaanse politiek.
Een nieuwe schepping!
Scofield, zo kan en moet daarom de conclusie zijn, is een belangrijk instrument geweest in God’s hand. Door zijn werk zijn tientallen miljoenen mensen in deze wereld onderwezen in God’s Woord, zijn –direct en indirect– enorme aantallen predikers en bijbelleraren opgeleid, zijn scholen en universiteiten gesticht en tevens een aantal kerken. Hoewel het dus al honderd jaar geleden is dat hij zijn belangrijkste werk publiceerde, draagt dit nog altijd vrucht!
Het gaat dus niet aan het werk of leven van deze man zo te verguizen en veroordelen zoals in sommige, zelfs Evangelicale, kringen gebeurt. En zeker niet met oneigenlijke argumenten, bijvoorbeeld door te wijzen op het leven dat hij leidde vóórdat hij “een nieuwe schepping in Christus” werd (2 Kor. 5:17, Gal. 6:15)!
Dat wil niet zeggen dat wij hem op een voetstuk moeten zetten of “zijn werk” moeten verabsoluteren. Ook hij was een feilbaar mens, en hij was de éérste om dat toe te geven. Hij maakte ook geen geheim van zijn levenswijze van vóór zijn wedergeboorte en betuigde ook op late(re) leeftijd spijt hierover naar zijn kinderen. Maar hij was wel een man die leefde en leerde vanuit het Woord van God en zich er voor heeft ingezet dit Woord onversneden te brengen! Zijn leven en werk, en met name de vruchten er van in de ontelbare levens van andere mensen, maken God groot!
